Een staaltje Argentijnse slinksheid

Chronoligisch: Vlucht amst-washington. Prima vlucht, maar United Airlines is duidelijk geen KLM. Alles nogal versleten, van de stoelen tot de stewardessen. Eten was ook niet alles - wie zijn broodje laat vallen riskeert een gat in het vliegtuig te maken. Maar de acht uren waren zo om en voor ik het wist stond ik met mijn handbagage van 15 kilo op Dulles International Airport met nergens een karretje in zicht. Vijftien keer mijn paspoort laten zien, mijn koffer in de ene zaal opgehaald om in de andere weer de een machine in te gooien, in de ijdele hoop dat ie ooit in Buenos Aires (voortaan BA, dank Jan) terecht zou komen.

Het eerste dat opvalt in Dulles is dat alle strikte controles op binnenkomende passagiers - ik moest zelfs mijn schoenen op de band leggen - uitgevoerd worden door wat wij in Holland allochtonen noemen. Het zijn de oudmigranten die de nieuwe in de gaten moeten houden.

Het tweede gegeven is dat je twee kenmerken van het huidige Amerika schuin tegenover elkaar in de vertrekhal vindt. Op het volskrekt verlaten en verrassend kleine Terminal licht rechts de Airport Chapel, waar reizigers zich even tot opperluchtverkeersregelaar kunnen richten. Op nog geen twintig meter daar tegenover bevindt zich een winkel - notabene van het Smithsonian institute - dat militaire kledij in alle maten verkoopt. Voor kinderen is er de Topgun-jas en Commander in Chief-pet. God Bless America.

En in het bijzonder United Airlines, want ik moet nog 10 uur. Inmiddels werd ik al een beetje bekropen door wat ze in Argentinië viveza criolla noemen. De tegen illegaliteit schurkende slinksheid die Argentijnen als een groot goed beschouwen. Geen beter voorbeeld dan de ´Hand of God´die Maradona uitstak op het WK in ´86. Nu had ik al, bij gebrek aan karretje, mijn hele hebben en houden op een rolstoel gemikt, hetgeen het brave ´god fearing folk´ om mij heen deed fronsen. Maar toen ik eenmaal acht uur op mijn vlucht had gewacht, kreeg de viveza mij pas echt in zijn greep. Ik besloot net zo lang met boarden te wachten totdan iedereen in het vliegtuig was, om dan heel onschuldig in de eerste de beste lege Business Class stoel te gaan zitten. Toen ik het vliegtuig inliep bleken die echter allemaal bezet, helaas. Maar de stoelen gereserveerd voor passagiers met gold en silver miles kaarten - die beschikken over 50cm! extra beenruimte - waren dat bij verre na niet. Op twee na waren ze allemaal vrij. Zonder om me heen te kijken ben ik meteen voorin rechts in de middelste rij gaan zitten, met voor me slechts het muurtje naar de B. Class. Mooi, dacht ik, en nu meteen heel geinteresseerd in The Economist gaan bladeren alsof er niets aan de hand is.

Alles ging perfect, de stewardess (60+) groette mij vriendelijk en ik dacht we gaan zo vertrekken. Totdat de piloot omriep dat we moesten wachten omdat een grote groep passagiers van een aansluitende vlucht nog aanboord moest komen. Toen zei een stem, ¨Pit, dit gaat niet goed.¨ Maar opstaan en mijn spullen verplaatsten uit de locker zou betekenen dat de hele economy class - ik zat immers vooraan - in de gaten zou hebben dat ik daar niet hoorde en dat ik me door het bericht liet verjagen. Een fraudeur! Er zat dus niets anders op dan zitten en bidden. (Had ik toch maar even de Chapel bezocht)

Langzaam stroomde het vliegtuig vol en telkens als er iemand links of rechts van me zijn bagage boven wegstopte of zelfs maar in mijn richting keek, dan schoot me het schaamrood naar de kaken. Mijn blaadje was inmiddels tot een vod verworden. Maar zie hier waarom deze slinksheid zo door de Argentijnen wordt geprezen. Omdat het altijd loont! Als Maradona die volliep met tranen bij het klinken van de eindsignaal in de wedstrijd tegen Engeland, zo snikte ik ook van opluchting toen de piloot aankondigde dat inmiddels iedereen aanboord was en de deuren werden gesloten. Ik waagde een blik om mij heen en alle stoelen, voor, achter, links en rechts van me, waren bezet! Badend in het zweet, kroop ik dicht tegen mijn kussentje, strekte mijn benen tot hun uiterste en viel in slaap.