Ye Olde Buenos Ayres Herald

Werken doe ik bij de Buenos Aires Herald, een krant die zo bizar is, dat als ie niet zou bestaan, je hem nooit zou bedenken. Het kantoor is zo te zien ooit de set geweest voor een B-film uit de de jaren ´60. De wanden zijn bruin en behangen met tal van gedateerde grapjes, aanwijzingen voor archaische computersystemen en lang verlopen aankondigen. Langs de wanden staan metalen archiefkasten, geen twee hetzelfde, allemaal uitpuilend met vergeeld papier. De computers lopen op Basic. Weet je nog, geen muis, geen kleuren en een hele reeks F-toetsen onthouden. Niet dat dat veel uitmaakt want ze willen toch dat ik alles uitschrijf. Met ze bedoel ik het bonte gezelschap waar ik mee werk. Die lijken niet uit één maar uit wel tien verschillende B-films te zijn weggelopen.

De hoofdredacteur is AGY, een bebaarde Anglo-Argentine, die geen foto op de voorpagina wil van een demonstratie van 20.000 man op het plaza de Mayo, 'because Argentines are always complaining'. De adjunct, MS, is zo'n spierwitte oude Engelsman met vlekken op zijn broek en overhemd die onverstaanbaar mompelt. Ondanks dat zijn enorme bril met jampotglazen altijd net iets anders staat, slaagt hij er nooit in hem recht op zijn neus te krijgen. De redactiechef heet Joe, komt uit Illinois, heeft het hoofd van een bejaarde baseball coach en draagt over zijn blauwe overhemden altijd een Disney das. Ook hem kan ik niet verstaan, hij klinkt net als Mickey Rourke.

Dan is er nog Nicolás, de andere chef, een Argentijn met rode sokken en een schippers pet, die een soort poëtisch Engels spreekt, waar ze in Engeland nog nooit van hebben gehoord. Mijn evenknie heet Tom, zoon van de Engelse ambassadeur in Brussel en een Britse raskakker van 23 jaar die Militaire Geschiedenis aan Kings College in Londen heeft gedaan, wel een geestig baasje. Verder is er Max, een hele relaxte Amerikaan, en zijn landgenoten Jeannette en James. Die laatste is een jaar of 30, werkt eigenlijk voor een Amerikaanse zusterkrant, maar is hier een tijdje komen wonen met zijn vrouw om zijn Spaans bij te spijkeren. Hij - hij heeft in Irak ´embedded´ gezeten en in Aghanistan verslag gedaan - is een van de weinigen waarvan ik het idee heb dat die weten hoe anders het hier aan toe gaat dan in de rest van de beschaafde krantenwereld. Niet dat ze hier niet beschaafd zijn, het is alleen wat anders…

Mijn taak binnen dit journalistieke circus is voorlopig het lezen van alle berichten die binnenkomen van Reuters en AP, zo´n duizend op een dag. De belangrijkste, ongeveer de helft, moet ik opslaan, via een ingewikkeld proces van allelei F-toetsen.. En als Nicolás de avondchef is, moet ik van elk verhaal – dat vaak uit meerdere berichten bestaat – een korte samenvatting schrijven. Aan het einde van de avond onderstreept hij op mijn vele volgekalkte blaadjes welke hij gaat gebruiken voor de hoofdverhalen en welke ik moet verwerken in een soort van wereldoverzicht. Ik moet nog wennen.

Oh, en ik ben ook verantwoordelijk voor het weer. Sunny.