Rollin' on the River

In de laatste tien dagen heb ik een levenslange droom verwezenlijkt. Ik heb Manaus, de miljoenenstad in het hart van het Amazonegebied bezocht, en ben toen met een boot de Amazone afgezakt vanaf Manaus naar Belem.

Als kind al had ik verhalen over Manaus gehoord van mijn grootvader, die de stad bezocht als uitvalsbasis om te prospecteren in het Amazone gebied. Daarnaast las ik gretig de stukken in de National Geographic die vertelden over de legendarische rijkdom van de rubberbaronnen van weleer, meestal met fotos van het absurde Teatro Amazonas dat die tropenmiljonairs hadden laten bouwen. Een operagebouw bijna gelijk de Scala van Milaan, maar opgetrokken in 's werelds meest onherbergzaam woud. Turend over de kaart van Brazilie heb ik me een beeld gevormd van hoe de stad moest zijn. De enige stad van belang in een gebied zo groot als West Europa, het kon niet anders of Manaus was een grote marktplaats. En dat laatste bleek ook het geval.

Manaus is een 'economists wet dream'. Alles is er te koop en over alles wordt onderhandeld. Het epicentrum van al het gedeal zijn de grote markten aan de waterkant. Daar verkopen brullende kooplui vruchten, rijst, suiker, potten en pannen bij de kruiwagen lading tegelijk. Vanaf daar worden de houten schepen bevoorraad die op een steenworp afstand in de immense, bruine rivier voor anker liggen. Je hebt het idee dat in het tropisch antwoord op middeleeuws Antwerpen terecht bent gekomen. Als ik vanaf de haven net voor zonsondergang naar mijn hotel loop, moet ik over dronken matrozen en kuiers heen stappen, terwijl voor de kroegen drie mannen met dezelfde vrouw dansen. De stank van bier brengt een glimlach op mijn lippen.

Graag was ik langer dan twee dagen in Manaus gebleven, maar ik kreeg de kans om samen met twee Argentijnen en twee Canadezen de boottocht naar Santarem - de eerste etappe op weg naar Belem - te maken. Veiligheid voorop. Als gevolg had ik uiteindelijk naar maar twee uur de tijd om het theater te bezoeken voordat boot vertrok. Sprintend door de straten van Manaus, vanaf de haven heuvelop door de tropische hitte, was ik net op tijd voor de rondleiding van half elf.

Ook het theater viel niet tegen - kijk zelf maar. Om in te gaan op alle details neemt te veel ruimte in beslag, maar de optelsom van de schoonheid, de sfeer en de bizarre geschiedenis - zo waren de straten om het theater ooit met rubber bestraat om het lawaai van de karren te dempen - was het haasten waard. De boot heb ik net gehaald.