De bouw

Ik ben in Spanje. Om precies te zijn tussen de uitlopers van de Aragonese Pyreneeën. 150 kilometer naar het noorden ligt Frankrijk, 70 kilometer ten zuiden Zaragoza, de hoofdstad van Aragon. Hier ligt het landgoed van mijn ouders waar normaal gesproken alleen mijn vader zit. Doorgaans gehuld een groene bodywarmer, gezeten in de hoek van de donkere kamer, dat ooit een hooischuurtje was, met om zich heen tienduizend kranten. Die leest hij graag. Dan groeten wij elkaar 's ochtends en daar scheiden onze wegen. Ik blijf de hele dag buiten, omdat ik nog moet studeren. Hij blijft de hele dag binnen, omdat er buiten veel moet gebeuren.

Op de Sierra, aan het einde van de pista.

Maar dit jaar is anders. Ten eerste ben ik afgestudeerd en blijf nu vooral buiten om niet aan mijn werk te hoeven denken. Maar veel belangrijker, mijn vader is ook buiten! En er wordt gesjouwd en geklust en van alles! Mama heeft na jaren zoeken naar een geschikte lokatie eindelijk besloten een huis hier op het erf op te knappen dus dat betekent dat iedereen moet meehelpen. Broer, zusje en zwervende familieleden van Londen tot Melbourne zijn hier de afgelopen maanden geweest om te helpen klussen, maar de kar wordt getrokken door vaderlief. Achter de cementmolen, op de steigers en dan weer op het dak, de man is een wervelwind. Bovendien loopt hij over van de rijmende Spaanse bouwplaatswijsheden. Een wervelwind doet de dakpannen rammelen.

Het werk vordert bijzonder hard, vooral dankzij de bijdrage van een lokale bouwvakker van een jaar of 20, Sergio, die bereid is om de 12 kilometer onverharde weg hier naar toe regelmatig af te leggen. Vaak blijft hij gewoon logeren. Volgens mijn vader is hij ook nog eens ontzettend goed, hetgeen door mijn broer -die het weten kan- wordt beaamd. En het huis begint ook al echt ergens op te lijken.

Hier boven staat mijn broer de muur met cement te wassen. Het ronde raam is het werk van Sergio.

In alle eerlijkheid moet ik zeggen dat sinds ik hier ben niet zo heel veel aan het huis is gebeurd, vooral omdat de één-uit-duizenden-bouwvakker besloten heeft dat ie geen bouwvakker wil blijven en daarom maar is gaan studeren. Dus nu komt ie af en toe. Maar het goede nieuws is dat zijn vader - ook bouwvakker - bereid blijkt hier met een hele ploeg te komen werken en daarom staan vanaf woensdag 7 man op de steigers. En ongetwijfeld een bebaarde krantenencyclopedie achter de cementmolen.

De voorman met het jeugdig modegevoel nipt van zijn welverdiende koffie terwijl de jonge-honden metselaars vakverhalen uitwisselen. De fotograaf weet dat hij nog niet mag meepraten.