De vrouwelijke pinguïn

"Wij planten ons voort", staat er op het spandoek van de pinguïnos te lezen

"Puede ser un pinguïno o una pinguïna" - 'Het kan een mannelijke of een vrouwelijke pinguïn zijn' . Met die woorden hielp de Argentijnse president Nestor Kirchner vorig jaar het idee de wereld in dat zijn vrouw Christina weleens kandidate zou kunnen zijn voor de presidentsverkiezingen in oktober van dit jaar. De pinguïn is de geuzennaam van Kirchner, een bijnaam die hij kreeg voor zijn kromme neus en het feit dat hij lang gouverneur was van een provincie in het ijzige zuiden van Argentinië. Zijn vrouw Christina Fernandez is de Argentijnse Hillary Clinton, een bekwaam politica en senator voor de provincie Buenos Aires.

Dit weekend bezocht ik een politieke bijeenkomst van het Kirchner bolwerk - el proyecto officialista - zoals dat zo mooi in de lokale media heet - en daar bleek een ding bovenal. Het wordt een pinguïna. De aanwezigen, allemaal in meerdere of mindere mate met een 'lijntje' naar de Casa Rosada - het presidentiëel paleis - spraken alsof de kandidatuur van Christina al een feit was. Alleen het echtpaar zelf moet nog een uitspraak doen, maar die zal nog wel even duren, want Kirchner staat erom bekend dat hij graag mensen op zich laat wachten.

Vice-president Daniel Scioli klemt zijn prothese stevig vast. Hij verloor zijn rechterarm ooit in een speedboat-ongeluk

Over de bijeenkomst zelf, gehouden in een gesleten voetbalstadion in de buitenwijken van BA, zou ik een boek moeten schrijven. Politiek in Argentinië op zijn best, en iets waar je als buitenlander niets, maar dan ook niets van kan begrijpen. Het doel dat voorop stond, zo vertelde mijn vriend en collega Rodrigo mij, was een allesomvattende 'grass roots' beweging voor de Kirchners scheppen, zodat Christina straks met gemak de verkiezingen wint. De aanwezige genodigden - een heel scala aan kamerleden, regionale sterke mannen, vakbondsbonzen en leiders van populaire bewegingen die allemaal stuk voor stuk opriepen om aan te sluiten bij 'el proyecto Kirchnerista'. Links of rechts bestaat hier niet, laat staan partijprogrammas, het gaat erom bij wie hoor je? Bij Jan of bij Piet.

Het publiek: Een mengelmoes van geronselde schreeuwerds uit de sloppenwijken en vrijwilligers van de vele ngo's die uit de grond werden gestampt in reactie op de crisis van 2001. Met vrijwilligers van ngo's moet je niet denken aan nette corpsmeisjes met een klein hart, maar aan de moeders van dezelfde schreeuwerds uit de sloppenwijken, die zich na de crisis genoodzaakt zagen hun buurkinderen te eten te geven. De voornaamste drijfveer voor aanwezigheid is nog steeds dezelfde als 100 jaar geleden - choripan y vino - een broodje worst en een liter wijn. De stank van drank was tot in elke hoek van het stadion doorgedrongen, terwijl de trommelaars al bij binnenkomst uit de maat sloegen.