30 jaar stilte

Aanstaande zondag herdenken de Madres de la Plaza de Mayo - de 'Dwaze Moeders' - dat het precies 30 jaar geleden is dat zij met hun demonstraties op het Mei Plein in het hart van Buenos Aires begonnen. Sinds april 1977 lopen ze elke donderdag zwijgzaam een half uur lang rondjes op het plein. Om hun hoofd een witte doek en om hun nek dragen ze afbeeldingen van hun vermiste gezinsleden. Dertig jaar ook dat ze van hun zoon, dochter, broer of zuster, niets hebben vernomen.

Ik ben gisteren een kijkje gaan nemen en heb daar gesproken met Adelina Molina. Zij is het ook die ik voor mijn stuk voor De Pers van vandaag heb geïnterviewd. Haar broer Carlos was een eenvoudige man van 59 jaar die schoonmaakte op de marine academie ESMA. Dat dat instituut door de militaire dictatuur gebruikt zou worden als een illegaal detentiecentrum en martel ruimte, dat had hij als burger niet zien aankomen. Maar de militairen moeten gedacht hebben dat hij teveel wist, want op een dag is hij niet meer thuisgekomen.

Adelina, nu 74 en nog geen meter vijftig hoog, is toen met haar moeder op onderzoek uitgegaan. Ze hebben op alle denkbare deuren geklopt en bij acht verschillende rechters een 'habeas corpus' ingediend, zonder iets te horen te krijgen. Zij is zelfs verhaal gaan halen bij de ESMA en stond daar oog in oog met Alfredo Astiz, bijgenaamd 'De blonde engel des doods', die o.a. verantwoordelijk wordt gehouden voor de moord op twee Franse nonnen. Het mocht allemaal niet baten. "Mijn moeder is doodgegaan zonder iets van Carlitos te weten," vertelde Adelina mij, terwijl toeristen foto's van haar maakte. "Dat is de vrees van ons allemaal. Er zijn al zoveel van ons overleden met het verloop van de tijd. Nog altijd weten we niet wat ze met onze geliefden hebben gedaan."

Daarna hebben we met een een groepje 'Moeders' een kopje koffie gedronken en gesproken over de Bols destilleerderij in Bella Vista en andere associaties die zij met Nederland maakten.