Holanda, Colombia en México

CASA CHOLOMBIA

Its finally begun. The slow but sure process of decline from promising young Dutchman abroad that buys drinks all night to penniless European looking outcast who begs for drinks all day. After living the high life in Buenos Aires' affluent Palermo Hollywood, I've been relegated to downtown life in working class Congreso, the barrio just west of the centre. The main reason: to save on rent.

Juan Diego, Victor, Esteban - the three Colombians I lived with in het hotel on Av. Santa Fe - and myself chose to pool our resources and rent an apartment. They shopped around for a few weekends and came up with our new place on México street, nr. 2245. It's big, it's got everything and best of all it's cheap.

Actually, it's a lot better looking as well than where we were living before. Granted, myceilingg isn't nearly as high, but apart from that it's excellent. Big ol' kitchen with everything there in more or less working condition. A bathroom that goes on for miles. A spacious living room with a wooden floor, no doubt from the days when Argentina imported half of Canada's hardwood forests to pave its floors.

Just across the road there's an immense supermarket, which is convenient seeing as I want to cut down on my eating out budget. But then on the corner there's a restaurant that serves a hot meal for 6 pesos or 1,7 euros, so maybe I'll still get to eat lunch out a few days.

No sooner had we moved into our first real Argentine home than the four of us, inspired by our newfound collection of paintings of typical pampa and gaucho scenes, signed up to some age old Argentine traditions, such as drinking mate and apologizing for our country. We also discovered that the old lady who lived in the apartment before us had left just about everything she owned behind. The whole place is filled with all sorts of knicknacks, tiny porcelaine statues and china tea sets.

To inaugurate our new home we obviously threw a party - hence the photos.

Reserva Ecologica

De Argentijnse Kronan

Reserva Ecologica, zo heet een braakliggend stuk land langs de rivier La Plata waar oorspronkelijk regerings-gebouwen op zouden worden gebouwd. Het landje is volgens het Hollandse poldersysteem op de rivier gewonnen, zo staat op de website van de stad te lezen. Grote hoeveelheden puin, afkomstig van de bouw van de snelwegen, werden in het water voor de Costanera Sur boulevard gedumpt. Daartussen werd voortdurend vuilnis en ander troep gestort.

Tot dusver verliep de Argentijnse versie van de Flevopolder zonder problemen. Maar de drainage van het gebied, essentieel om er wat op te kunnen bouwen, bleek een brug te ver. De bouwers slaagden er telkens in een deel van het water weg te pompen, maar er bleven altijd plassen bestaan. De werkzaamheden werden gestaakt en langzaam maar zeker raakte het gebied overwoekerd. Sinds 1986 is het stuk grond beschermd gebied.

Zondag bezocht ik gebied op mijn fiets. Een mooie tocht vanaf huis eerst een eind richting de Río de La Plata. Eerst langs de parken van Palermo, met overal rokerig kraampjes met een ingebouwde asado waar grote lappen vlees op liggen. Voor de liefhebber - ik ben er één - is er ook de chorripan, een broodje met een Argentijnse chorizo, niet te verwarren met de rauwe Spaanse variant.

Voordat je de rivier bereikt moet je langs het vliegveld Jorge Newberry, waar alle binnenlandse vluchten aankomen en vertrekken. Zo wordt de asado een luidruchtige bedoeling. Aangekomen bij het water is het eerste wat opvalt de vele vissers. In Argentinië blijkt vissen iets te zijn waar je ook je vrouw en kinderen of je liefje mee naar toe kan nemen.

De rivier volgend op de fiets kom je langs de immense containeropslaggebieden en de grote kantoren van de Prefectura Naval, de havenpolitie.

Tegenover het hart van de stad, net achter het hippe havengebied Puerto Madero, ligt dan de Reserva Ecologica. Zoals je ziet op de foto´s was het alweer bijna avond tegen de tijd dat ik aankwam. Het park sluit om 18 uur, maar ik had nog tijd om grootste gedeelte door te fietsen tussen de hordes dagjesmensen door. Overal riet en - heel bijzonder voor Buenos Aires - het geluid van vogels. Er zouden ook bevers zitten, maar die heb ik niet gezien.

La Boca - San Telmo - Ecuador

One of the great things about Buenos Aires is that not only is it home to its own brand of the thrilling South American culture, its also brimming with thousands of immigrants and students from other Latin American countries. As a consequence there hundreds of bars, restaurants, cafes and clubs where nationals of a particular Latino nation have raised there flag and turned into a home-away-from-home.

Just the around the corner from where I live there is a Brazilian dance club, where young black, mulatto and white Brazilians sip caipirinhas and party till late the next morning. The same goes for the Colombian party held at least once a month in a club just up the road, only here the dance is the ballanato and the drink the awesomely powerful aguardiente. Peruvians, Bolivians and Paraguayans - of whom there are at least 1.5 million in Argentina - all have a great many social clubs and restaurants, where the menu not only differs according to nation but also according the region the cooks are from. Most of those however are located outside the city centre in accordance with the fact that most residents from these countries are here to work and not to party.

The last two Sundays in a row I've visited one such restaurant - the comedor Ecuatoriana on Defensa street in San Telmo. I (we I should say because this Sunday I was accompanied by two friends, my Ecuadorian girlfriend of two weeks, Mariela a music student, and well-travelled James, who has trouble concealing his disappointment in Argentina and starts every sentence with "This is alright, but in Colombia/Ecuador/Brazil/Cuba you had these..." and then slowly drifts off as his eyes glaze over.) had heard about the place from an Ecuadorian we all met at a party a few weeks ago.

The visit entails a trip acrosss town from the more affluent neighbourhood Palermo, where I live, to the old heart of Buenos Aires San Telmo, just south of the city centre. Seeing as we were going that way anyway we decided to combine the visit with a trip to La Boca, the working class barrio near the port, famous for its colourful houses and Boca Juniors football club.

The touristy part of La Boca, that's to say the tiny area around Caminito where the houses are brightly coloured, turned out to be a bit of a let down. The rest of it however, with its run down colonial mansions housing large groups of families in various degrees of destitution, gives you an idea of what old Havana must be like.

The restaurant only opens on Sunday from one till five and is run by Ecuadorians from the north of the country, where the population is predominantly of African descent. During the rest of the week they run a dance school out of the same building.

After months of Argentine cuisine, which is good though not exactly divers - its either slabs of meat, pizza or pasta - I was looking forward to some good cooking that demanded more than a parilla to prepare. The week before I'd had two excellent dishes. Ceviche, a kind of cold fish soup ram packed with all sorts of seafood and Guatita, a delicious yellow sauce made with parts of cow stomach. Interesting.

This weeks menu consisted of either menestra - a bean sauce served with rice and chicken or fritada, which are fried pieces of pork. Mariela and James, both of whom were overcome by a severe bout of nostalgia ordered the beans, leaving me to opt for pork, a welcome change from steaks.

Not a bad choice it turned out, because the meat was served with mote, a kind of Ecuadorian chick pea (I think), and toasted maize. I tasted some of their beans, which weren't bad either. All in all, just another great reason to go to Ecuador.

The show, even among Ecuadorians, isn't over till the fat lady does something to draw attention to herself - in this case some first class hip swinging action. For no sooner had we finished our plates than some tables were cleared away and the real Esmeraldeña spirit - as the northerners are called - was on display. Drums beat, voices called, hips rocked and we almost forgot we were in urban European Buenos Aires on a cold autumn day. Which is what being in Buenos Aires is really all about.

Cambio de Aire

Tijd voor een nieuw begin.

Heb per eind april de Herald vaarwel gezegd. Het uitbrengen van de 2de Bijlage over Holland was mijn laatste wapenfeit. Volgens afspraak zou ik nog een maand blijven maar ik vind het hier eigenlijk wel mooi geweest. Dat wil zeggen, met mijn collega´s kan ik het uitstekend vinden, ik heb alleen wat issues met de "hogere echelons". Het werk was vrij uitzichtloos, veel ploeteren over inkomende persbureauberichten en weinig of geen schrijven, laat staan gebeurtenissen verslaan. En daarvoor ben ik hier toch een beetje, om ´de straat op te gaan´- 10 uur achter een computerscherm zitten op een dag, dat kan ik altijd nog.

Ga nu wat nieuws doen. Heb hier iemand ontmoet die net een persbureau heeft opgezet www.prensanueva.com.ar , en die heeft gevraagd of ik kan helpen de site bij te houden en eventueel uit te breiden. Lijkt me heel aardig en het betekent dat ik veel meer tijd om er voor verhalen op uit te gaan. Wat dat vervolgens oplevert blijft de vraag, maar zo zie ik tenminste wel wat van de stad.

Ga morgen in iedergeval naar een sloppenwijk aan de zuid kant van de stad om te praten met een sociaalwerker die ik vorige week ontmoette. Hij runt een dagopvang voor straatkinderen, voornamelijk meisjes. Ik ben daar twee weken geleden ook al geweest en de ervaring - en vooral het contrast - is confrontrerend. Zeker als je hier, zoals ik, voornamelijk vertoeft in de het welvarende noorden van de stad. Daarover later meer.

Hier nog even een kiekje van een avond drinken met een setje van de krant, dan zien jullie ook dat ik er nog een sociaalleven op na houd.

Tweede Bijlage!

Tot mijn grote schande is het weer een tijd geleden dat ik hier een bericht heb achtergelaten. Ben de afgelopen weken in de weer geweest en zo waar Tweede Bijlage Over Nederland voor de Buenos Aires Herald. Begin er inmiddels aardig goed in te worden en heb zodoende ruim van te voren hulp ingeschakeld. Een Amerikaanse collega op pad gestuurd naar Tres Arroyos - de grootste Nederlandse colonie in Arg - voor een verhaal. Een Ierse collega om wedstrijd analyse voor Ned-Arg straks in Frankfurt gevraagd aan de hand van interviews met Nederlandse en Argentijnse sportjournalisten. Klap op de vuurpijl was een stuk van mijn vroegere Leidse docent H.V. over Nederlands Argentijnse betrekkingen en - geheel op zijn eigen initiatief - een geheel niet PC quiz over het koninklijk huis. Dankzij de opmaak talenten van James Nash is het geheel een lust voor het oog geworden.

Misschien dat ik deze net als de vorige hier opzet, maar dat gaat vandaag niet lukken.