Mural

Donderdag werd een muurschildering ter viering van het 130-jarig bestaan van de Herald aan het publiek getoond. Aan mij de eer om er een stukje over te schrijven.

The triumphant tones of New York, New York, rang in the ears of pedestrians on Azopardo street Thursday evening, as the Coast Guard's brass band played in front of the Buenos Aires Herald offices. The bands presence, a gift from the maritime authorities, marked the unveiling of a mural painted especially for the papers's 130th anniversary.

Guests ranged from members of the Anglo-Argentine community and some of the Herald's neigbours to the Coasts Guard's top brass and a handful of friends of the artist. Of course many members of the Herald staff, their friends and family were among those present.

The main focus of the celebration was on the enormous mural, which was unveiled after the band played the national anthem. Those who have walked along Azopardo street in the past few weeks will already be familiar with the colourful work of art on the office's eastern facing wall, but for those present artist Zulma Garcia Cuerva explained what the mural was all about.

"When I saw the wall and thought of a newspaper, the idea of Borges' story of The Aleph came to mind", she said, referring to Argentine writer's collection of short stories. "The idea of a newspaper as a universe where everything happens at once appealed to me."

To be able to depict that all-encompassing view Garcia Cuerva, who was aided in the actual painting by Cora Michudis, chose a number of different symbols. "To the left there's Peace and Justice," she said pointing to the white dove and the blindfolded female wielding a sword and scales. "The woman to the right in a yellow dress represents Freedom."

One of the figures is a sad looking boy holding what looks like a number of newspapers. "The boy is Juan Laguna or Juan Limosna, a subject often painted by Berni," Garcia Cuerva told the Herald, drawing a parellel between the famous painters controversial choice to depict the misery of the urban poor and the critical stance taken by the Buenos Aires Herald on many important issues. "Juanito Limosna is not a beggar," she explained, "he is demanding justice."

At the top of the mural a leaping Hermes, the Greek messenger god, delivers copies of the newspaper. "Herald is term derived from Hermes," the artist went on to say. The two enormous eyes to the left belong to Borges, the original inspiration for the design.

"We decided on a mural because its a graphic way of explaining what a newspaper is all about," said a visibly chuffed Herald president Gabriel Mysler. "That way people passing by have a sense of what we do." Together with the artist and with Herald colleague Fernanda Gonzalez, he planned the mural and it's festive unveiling "It won't make the world a better place," he added, "but it will make it a better place to look at."

Looking back on on its 130 year history The Buenos Ayres Herald — as it was originally spelled, has come a long way since an elderly Scot named William Cathcart founded the paper. Compared to today's paper it was a simple, straightforward affair. Just a single sheet of paper with advertising on the front and mostly shipping coverage on the back.
Since then the paper has grown to become a reliable daily appearing more than 360 days a year without fail for the past nine decades. Along the way the paper has earned an interntational reputation and recieved a number of distinguishing awards, especially for its independent reporting amid the state and guerrilla terrorism of the 1970's.

All the while the Buenos Aires Herald has been a mainstay for the Anglo-Argentine community, as former Hurlingham Club president Eric Campbell testified during the unveiling. "Its an institution and part of British community life," he told the Herald

. "I simply don't know what the h*ll we'd do without it." He also applauded the international newscoverage, saying it was a pleasant surprise to many international visitors. "When my nephew from Britain first read the Herald he was tickled pink to find all the news he needed," said Campbell.

Angel Alberto Navarro of Argentina's Coast Guard reminded the Herald of the longstanding friendship between the port authorities and the newspaper with a strong maritime tradition. "Our history goes back 196 years," Navarro said of the Prefectura Naval, "for 130 of those we've had close ties with the Herald."

In his remarks to the gathered crowd in front of the mural, Gabriel Mysler also spoke of importance of a international trade in the newspapers' history. Asked how it was possible that a small English language newspaper had managed to survive 13 of the most turbulent decades of Argentine history, Mysler answered, "its a miracle!".

Ondergrondse stakingen

In Buenos Aires heerst sinds dinsdag ochtend chaos als gevolg van een staking van de werknemers van de Subte, de ondergrondse trein. Inmiddels zijn er volgens de website van de krant Clarín ook rellen uitgebroken tussen stakers en politie. Ondertussen raken de bussen overvol en zijn taxi's niet aan te slepen. Niet dat het uitmaakt want overal staat het verkeer vast. De Subte vervoert dagelijks tussen de 700.000 en één miljoen mensen.

Gisteren deed ik er bijna een uur over om in de binnenstad te geraken voor een afspraak. Vandaag heb ik me ziek gemeld, hetgeen niet geheel gelogen is (voor zij die mijn standaard kuur kennen, weet dat hier nauwelijks kiwi's zijn. Ik moet het met citroenen doen)


Aanleiding voor de werkopbreking is niet zozeer dat de stakende Subte arbeiders een loonsverhoging eisen, als wel dat ze onder dezelfde CAO willen vallen als andere werknemers van het geprivatiseerde openbaarvervoersbedrijf Metrovias. Op dit moment worden veel van de werkzaamheden in de ondergrondse - bijvoorbeeld de beveiliging, uitbesteed aan derden. Die werken voor veel minder en hebben veel slechtere arbeidsvoorwaarden dan de leden van de UTA, de OV-vakbond die over de CAO onderhandelt. Nu eisen zowel de vaste werknemers van Metrovias als de werkers 'van derden' voor die laatste groep gelijke rechten en gelijke inkomsten.

Staken is deze dagen het sleutelwoord voor alle min of meer georganiseerde arbeiders. De groep vakbondswerknemers van Metrovias heeft 10 dagen geleden een loonsverhoging van 16 procent gekregen. Dat betekent dat een kaartjesverkoper voortaan 1986 pesos (bijna 600 euro) gaat verdienen en een machinist 3105. Ook de vrachtwagenchauffeurs kregen er vorige week 19 procent erbij. Weet dat een journalist bij de Herald 1500 pesos verdient, en dat het gemiddeld gezin in de sloppenwijken van minder dan 400 pesos per maand moet rondkomen en je begrijpt dat de zaken hier scheefgroeien. Dat belooft weinig goeds voor de toekomst - de ambtenaren roepen al om aandacht. Het begint hier bijna op Frankrijk te lijken.

Griep, geen Colombianitis

Even stil geweest op het blogfront want ik ben door de griep geveld. Waarschijnlijk het gevolg van enkele late nachten en die verderflijke airco die ze hier overal hebben. Begrijp ik werkelijk helemaal niets van, het is hier amper 23 graden, ik loop regelmatig met een trui, en deze mensen vinden het normaal om in kantoren de temperatuur naar 15 graden omlaag te halen en in een t-shirt rond te lopen. Wat dat betreft zijn het inderdaad Europeanen.

Gelukkig blijf ik niet geheel verstoken van Zuid-Amerikaanse sferen. Zaterdag bezocht ik, op uitnodiging van mijn huisgenoten, een Colombiaans feest. Er studeren hier in BsAs zeker enkele honderden, zo niet duizend, Colombiaanse studenten - ook voor hen is het hier goedkoop en de Argentijnse universiteiten zijn van oudsher degelijk. Het feest werd gegeven in een van de tientallen hippe clubs die zich hier in de buurt van mijn huis bevinden in de wijk Palermo.

Colombianen zijn bijzonder aangename mensen. Iedereen heeft pret, dansen, drank, mooie meisjes, dansen. Iedereen ziet er ook goed uit, praat honderduit, danst, en nergens ruzie. Heerlijk zo'n feest. En als je de Colombianen moet geloven, is het in eigen land nog allemaal tien keer mooier. Ik heb nog nooit mensen meegemaakt die met zoveel heimwee aan de dag leggen, ze hebben er zelfs een woord voor; Colombianitis.

Mataderos

De zomer komt aan zijn end in Buenos Aires en het begint wat frisser te worden. Vooral ´s avonds koelt het aardig af - je kunt niet langer ´s nachts in je hemdsmouwen rondlopen. Het ijsje dat we gisteren aten op het terras hier om de hoek, was daarom aardig aan de frisse kant.
Maar het was een prettige afsluiting van bijzonder mooie dag in Mataderos, de wijk van Buenos Aires waar vroeger de runderen werden geslacht en verscheept.

Op uitnodiging van Joe Schneider, mijn chef bij de krant, zijn collega's James Nash, Mark Scott en ik gisterochtend naar het huis van Joe getogen, om een dag in Nueva Chicago - de bijnaam voor Mataderos - door te brengen. Daar begon vandaag de jaarlijkse feria. Rijen met kraampjes met allerlei handwerkzaamheden, traditionele dansvoorstellingen, gaucho´s te paard en overal de geur van rundvlees op de asado.

Tijdens de rit heen vertelde Joe, uit Swansea, Illinois, over zijn jaren vóór Argentinië. Hij werkte voor de Peace Corps, ontsprong de dienstplicht door in Zuid-Amerika te schuilen, runde vanuit een éénkamer flat in New York een informatie en solidariteitsnetwerk voor Latijns-Amerika, verhuisde naar Bolivia om de Indianen te leren schrijven totdat hij door dictator Banzer hem het land uitzette. Inmiddels woont hij al 20 jaar hier. Voor dat hele verhaal was het niet één keer nodig dat ik wat vroeg, alle vragen werden keurig op het juiste moment door James gesteld. Wat dat betreft is het toch wel prettig om met journalisten op pad te gaan.

We slenterde wat rond langs de kraampjes - heel veel leer en heel veel messen, waarvan de mooiste gemaakt waren van oude schaapscheerscharen (mooi woord). Op een podium werden kinderen in gaucho-tenue´s die een soort Sevillana´s dansten, afgewisseld met zakdoek zwaaiende volwassenen en zangers van nostalgische liederen.

Waar de kraampjes ophielden was over de weg over een lengte van enkele honderd meter zand gestrooid. Halverwege die zandbaan stond een boog van staal met in het midden een soort buisje met daaraan vast een ring. Dit was het terrein van de gaucho´s. De opzet van het spel; om al galoperend een ijzeren pen door de ring te halen

De winnaar op deze eerste zondag van het seizoen was niemand minder dan ´local boy made good´, José Rossi. Hij haalde als eerste de pen door de ring en sleepte daarmee de hoofdprijs in de wacht, een maté beker. Maar niet voordat het publiek de kans kreeg te verifiëren dat hij ook werkelijk de ring nog had.

Na afloop hebben wij vieren van de asado gegeten, rund, worst, bloedworst en het lekkerste morsel volgens de connaisseurs, de ingewanden. Alles met een scheut Quilmes weggespoeld.

Asado met Joe, Mark en James

Kirchner Kwijt, Bijlage erbij

Beatrix, koningin der Nederlanden, kroonprins Willem-Alexander en zijn Argentijnse vrouw Máxima sloten gisteren een driedaags staatsbezoek aan dit land af, met een rondleiding door de MALBA, een hip museum voor moderne kunsten. Het staatsbezoek heeft een wat bittere nasmaak gekregen door het wegblijven van president Kirchner op de aan hem aangeboden voorstelling in Teatro Colón. Kirchner wilde even ´uitrusten´in zijn eigen provincie Santa Cruz, in het diepe zuiden van Argentinië. Bij zijn afscheid schijnt hij uit het werk van L. van Gaal te hebben geciteerd...

¨Amigos de la prensa, felicidados! Yo Me Voy!¨

Het zou kunnen. Ik zou het niet weten, want ik was er niet bij. Mijn staatsbezoek stond in het teken van de Oranje-bijlage van de Buenos Aires Herald. Een week of drie geleden was mij, tussen neus en lippen door, gevraagd ik daar iets aan zou willen bijdragen. Ja, zei ik, en verder eigenlijk niets meer van gehoord. Dinsdag werd ik op zijn zacht mompelend Engels benaderd, hoe het ermee stond, en of ik wist dat de bijlage geen vier, maar acht pagina´s ging tellen omdat er meer advertenties waren binnengekomen. In 2 en halve dag hebben vriend James Nash - een fenomenale eindredacteur en opmaker die vier jaar bij The Independent werkte - en ik een bijlage in elkaar gestoken, met heel veel hulp van mede-stagiairs en Marjan, onze Nederlandse in-huis kunsthistorica.

De deadline van half negen donderdagavond hebben we met een half uur overschreden, maar hij was er wel, die vrijdag.

Het welkomstwoord, geschreven door H.J. Scheltus, maar later iets aangepast, verscheen in zowel het Nederlands als het Engels. Nice.

Verder te lezen een interview met Ambassadeur R.J van Houtum, en nog een met P. Verdult, voorzitter van de Hollandse Club. Een ´Vox Pop´- verhaal (tabloid slang, bekt lekker) met reacties van de straat - 1 op de 25 herkende de vrouw met hoed op de foto. Profielen van alle drie de Royals, en een uitgebreid stuk over alles wat er aan Neerlandse kunst in Argentinië te doen is (eigenlijk overal behalve het museum dat de koningin bezocht). Ook nog handel, ontdekkingreizigers en op de achterpagina natuurlijk voetbal, 1978 and all that.

Achteraf waren er felicitaties voor alle betrokkenen, maar kreeg ik wel het verwijt dat dit bezoek natuurlijk al lang van te voren bekend was en dat het niet zo´n lastminute-affair had mogen worden. Stom, had ik als stagiair natuurlijk beter moeten plannen. Gelukkig is er met de adverteerders een 2 voor de prijs van 1 deal afgesproken, en krijgen we dus met voor Koninginnedag een acht pagina´s tellende herkansing!