Gekozen burgemeester

Dit is Mauricio Macri, die zich vandaag kandidaat stelde voor het burgemeesterschap van Buenos Aires. Dat deed hij op een geimproviseerd podium in een sloppenwijk met naast zich een kansarme kleuter die een 'I love Argentina' - shirt droeg. Macri is een man met een fijnzinnig gevoel voor politiek.

Zijn kansen op het burgemeesterschap zijn niet gering, zeggen de kenners. Bij de vorige verkiezingen werd hij maar nipt tweede. Zijn succes bij de burgers is niet het gevolg van een integere persoonlijkheid en het soort visionair leiderschap dat beantwoordt aan de voorkeuren van een geschoold en veeleisend electoraat. Mauricio Macri is voorzitter van Boca Juniors, de populairste voetbalclub van Argentinïe. En dat is genoeg.

Echter, om zijn kansen op winst nog verder te vergroten is Macri bij zichzelf nagegaan wat de noden zouden kunnen zijn van de Argentijnen. De verrassende resultaten heeft hij opgenomen in zijn verkiezingsprogramma. Hier de eerste 4 punten

1. Geen belastingen voor wie 800 pesos verdient (€200)
2. Dat de meest populaire voetbalclub van Argentinië in de hele wereld wordt bewonderd
3. Dat kinderen 180 dagen per jaar naar school gaan
4. Heel Argentinië asfalteren en dat met dat idee alleen al iedereen werk heeft

Thom de Graaf, jij hebt nu toch niets te doen, waarom kom je niet langs om van dichtbij de voordelen van het gekozen burgemeesterschap te aanschouwen. Alkmaar zal je vast heel dankbaar zijn als je ook Dick Scheringa meeneemt. Die kan hier ook nog wat opdoen.

De vrouwelijke pinguïn

"Wij planten ons voort", staat er op het spandoek van de pinguïnos te lezen

"Puede ser un pinguïno o una pinguïna" - 'Het kan een mannelijke of een vrouwelijke pinguïn zijn' . Met die woorden hielp de Argentijnse president Nestor Kirchner vorig jaar het idee de wereld in dat zijn vrouw Christina weleens kandidate zou kunnen zijn voor de presidentsverkiezingen in oktober van dit jaar. De pinguïn is de geuzennaam van Kirchner, een bijnaam die hij kreeg voor zijn kromme neus en het feit dat hij lang gouverneur was van een provincie in het ijzige zuiden van Argentinië. Zijn vrouw Christina Fernandez is de Argentijnse Hillary Clinton, een bekwaam politica en senator voor de provincie Buenos Aires.

Dit weekend bezocht ik een politieke bijeenkomst van het Kirchner bolwerk - el proyecto officialista - zoals dat zo mooi in de lokale media heet - en daar bleek een ding bovenal. Het wordt een pinguïna. De aanwezigen, allemaal in meerdere of mindere mate met een 'lijntje' naar de Casa Rosada - het presidentiëel paleis - spraken alsof de kandidatuur van Christina al een feit was. Alleen het echtpaar zelf moet nog een uitspraak doen, maar die zal nog wel even duren, want Kirchner staat erom bekend dat hij graag mensen op zich laat wachten.

Vice-president Daniel Scioli klemt zijn prothese stevig vast. Hij verloor zijn rechterarm ooit in een speedboat-ongeluk

Over de bijeenkomst zelf, gehouden in een gesleten voetbalstadion in de buitenwijken van BA, zou ik een boek moeten schrijven. Politiek in Argentinië op zijn best, en iets waar je als buitenlander niets, maar dan ook niets van kan begrijpen. Het doel dat voorop stond, zo vertelde mijn vriend en collega Rodrigo mij, was een allesomvattende 'grass roots' beweging voor de Kirchners scheppen, zodat Christina straks met gemak de verkiezingen wint. De aanwezige genodigden - een heel scala aan kamerleden, regionale sterke mannen, vakbondsbonzen en leiders van populaire bewegingen die allemaal stuk voor stuk opriepen om aan te sluiten bij 'el proyecto Kirchnerista'. Links of rechts bestaat hier niet, laat staan partijprogrammas, het gaat erom bij wie hoor je? Bij Jan of bij Piet.

Het publiek: Een mengelmoes van geronselde schreeuwerds uit de sloppenwijken en vrijwilligers van de vele ngo's die uit de grond werden gestampt in reactie op de crisis van 2001. Met vrijwilligers van ngo's moet je niet denken aan nette corpsmeisjes met een klein hart, maar aan de moeders van dezelfde schreeuwerds uit de sloppenwijken, die zich na de crisis genoodzaakt zagen hun buurkinderen te eten te geven. De voornaamste drijfveer voor aanwezigheid is nog steeds dezelfde als 100 jaar geleden - choripan y vino - een broodje worst en een liter wijn. De stank van drank was tot in elke hoek van het stadion doorgedrongen, terwijl de trommelaars al bij binnenkomst uit de maat sloegen.

Going loco met Bolocco

De 41-jarige chileense Cecilia Bolocco, voormalig miss-Universe en getrouwd met de Argentijnse oudpresident Carlos Menem, maakte gisteren duidelijk dat ze er nog helemaal toe doet. Dit veredelde ondergoed was het hoogtepunt van de opening van het chileense muziekfestival in Viña del Mar. Een jaarlijks evenement waar naast de artiesten, ook de dames onder het publiek strijden om de aandacht van de camera's.

'Maxima zal altijd Argentijnse zijn'

'Maxima, lever je Argentijns paspoort in', viel op te maken uit de woorden van IJzeren Rita Verdonk tijdens Nova afgelopen vrijdagavond. De aftredende minister vindt niet dat bestuurders en politici twee nationaliteiten er op na mogen houden en dus ook de prinses niet. Want, 'Voor Rita Verdonk gelden de regels voor iedereen'. Dit incident smeekte er natuurlijk om, om ook in Argentinië bekendheid te krijgen. Even tikken en vervolgens een telefoontje naar mijn oude werkgever de Buenos Aires Herald was voldoende - hier het resultaat.

Ik heb me ook onder het winkelend volk op de calle Florída begeven om daar de meningen te peilen. Die waren goed Argentijns.

“Als zelfs de prins haar als Argentijnse accepteert, waarom moet ze dan veranderen.” Luis, van rond de zestig, is stellig in zijn mening dat Máxima haar Argentijnse nationaliteit moet houden. Zijn gesprekspartner Carlos valt hem bij met een typische Argentijnse opmerking. “Deja de joder” zegt hij, -loop niet te zeiken - en hij brengt zijn vingertoppen samen tegen zijn duim, een duidelijk teken dat hij niets moet hebben van het voorstel van Verdonk. “Je kunt je oorsprong niet opgeven. Maxima zal altijd Argentijnse zijn.”


Tussen het winkelend publiek door zit Charlie Francesconi op de kruk van een schoenenpoetser. Hij is meer gematigd in zijn mening. “Zij was zo verliefd toen ze trouwde met die prins. Misschien moet ze het gewoon maar doen als ze echt van hem houdt.” De schoenenpoetster Cacho kijkt opeens woest omhoog en valt zijn klant in de rede. “Máxima is Argentijnse en moet als Argentijnse sterven. Toen ik in de Falklandsoorlog vocht, was ik er ook trots op Argentijn te zijn. Als zij haar nationaliteit opzegt dan pleegt ze wat mij betreft verraad aan het vaderland.”

Argentijnen zijn trots op hun vaderland en hun geschiedenis. Ze begrijpen niet de Nederlandse minister zo ver wil gaan om van hun landgenoot te verlangen dat die haar afkomst verloochent. “Niemand kan haar dwingen haar nationaliteit op te geven”, reageert Mara, een knappe dertiger met zonnebril, “Zij woont in het land van haar prins, zij heeft zijn kinderen daar gebaard, en ze hebben haar zelfs verboden dat haar ouders haar mogen bezoeken. Wat kan ze nog meer doen om te bewijzen dat ze Hollandse is.”

Maxima's F-Side

Klik hier voor mijn laatste bijdrage aan het radioprograma BNN United. Je moet even doorschuiven naar de 21ste minuut, dan hoor je mij praten over de Barras Bravas, de fanatieke en geweldadige fans van het Argentijnse voetbal.

Cyrano de Beetjezat

Op Cuba was ik één van de vijf Nederlandse genodigden aanwezig bij de viering van de 80ste verjaardag van Fidel Castro. In het tot de nok gevulde Marx theater was iedereen die iemand was in de wereld van revolutie, anti-Amerikanisme en gewapende strijd aanwezig. Van oud-Vietcong tot PKK, Sandinist of Zapatist, van ANC tot Fatwa, iedereen die waar ook ter wereld ooit een bom naar het gezag had willen gooien was die avond vertegenwoordigd.

Allemaal luisterde we aandachtig terwijl een reeks sprekers de deugden van Castro op een rijtje zetten. Sprekers zoals Evo Morales, de Boliviaanse president en Rene Preval, zijn Haïtiaanse collega verhaalde over hun bijzondere band met Fidel en waarom Cuba toch zo'n voorbeeldig land was. Allemaal zaten we op het puntje van onze stoel toen de Cubaanse vice-president Carlos Lage zei dat het socialisme op Cuba "onomkeerbaar" was en allemaal riepen we uitbundig "Viva" als een spreker "Viva Fidel" of Viva Cuba" riep (zelfs af en toe "Viva Raul") Iedereen was dol en dol enthousiast op die bijzondere avond in Havana. Dat wil zeggen bijna iedereen. Want voor de Franse acteur en Cuba sympathisant Gerard Depardieu werd al dat geapplaudiseer en gedoe een beetje verwarrend, zo zag ik door de lens van mijn cameratje...

Back in BA

Ben weer terug in Buenos Aires en dat valt niet tegen. De zomer is hier nog in volle gang dus rustige straten, concerten in de parken en in de krant de fotos van overvolle stranden. Mar del Plata, waar de Argentijnse middenklasse voor de zomer gaat ziet er drukker uit dan Llorett.

Over mijn/onze reis volgen nog posts, maar daar moet ik even de tijd voor nemen. Mariela en ik hebben in iedergeval een fantastische tijd gehad in Sao Paulo en ook de watervallen van Iguazu vielen niet tegen. Hoogte punt voor ons was echter Paraguay. Niet dat de natuur adembenemend is, of de steden wonderschoon. Het is er gewoon goed vertoeven. De sfeer is de meest aangename die ik heb meegemaakt in Zuid-Amerika, waar het toch al niet bijzonder stressvol leven is.


Bij terugkomst ben ik eigenlijk meteen aan het werk geslagen - mag ook wel na drie maanden reizen - want er is veel te doen. Heb de draad weer opgepakt met Prensa Nueva, het persbureau dat Tom en ik vorm proberen te geven. Stukken moeten worden geredigeerd en de website krijgt binnenkort een nieuw jasje. Ook liggen er al opdrachten voor verhalen klaar, dus eigenlijk val ik in een gespreid bedje.

Moet deze dagen alleen nog wel een woning vinden, nu logeer ik bij een hospita. Maar Jan is in town met de B., dus van huizen zoeken zal het dit weekend waarschijnlijk niet komen...